Τα Λαδάδικα τα θυμάμαι από μικρός, όταν μαζί με τον πατέρα μου κατεβαίναμε σχεδόν κάθε δεύτερη ημέρα, για να κάνει αγορές για το Παντοπωλείο του.
Θυμάμαι στενά στρωμένα καλντερίμι, παλιά μαγαζιά με ξύλινα πορτοπαράθυρα να ξεχειλίζουν από πραμάτειες, μυρωδιές κάθε είδους να τρελαίνουν τη μύτη, παστουρμάδες, σαλάμια, ρίγανη, πατάτες, κρεμμύδια, μπαχαρικά, βότανα, έλαια, ανακατεμένα με ευωδιά φρεσκοφτιαγμένων καλαθιών και σαρώθρων, που θύμιζαν νιοθέριστα στάχυα και πεζοδρόμια μικρά, πάντα γεμάτα "χίλια δύο είδη".
Και εκείνο το τυρί, πω, πω, πω! "Τύρος τελεμές", ποιότης αρίστη, να αναδύεται κατάλευκη "Αφροδίτη" από την ολόφρεσκη άλμη (αλμύρα)! Πού να βρεις τώρα εκείνη την γεύση... Στο μαγαζί μας ερχόταν κόσμος ακόμη και από μακριά για εκείνο το τυρί και για άλλα δυο ακόμη ψαγμένα που φέρναμε! Και το μυστικό ήταν, πως ο αείμνηστος ο πατέρας, ο κυρ Χρήστος, έβαζε εμένα, τρίτη, τετάρτη Δημοτικού και το δοκίμαζα τενεκέ προς τενεκέ. Είχα ταλέντο, λέει, σε γεύση και όσφρηση. Μια, δυο, τρεις, με είχαν μάθει κι οι χονδρέμποροι και άνοιγαν ευθύς τον καλύτερο τενεκέ, για να τελειώνουμε μιαν ώρα αρχύτερα, καθότι ο μικρός δεν δωροδοκούνταν με τίποτα...
Πιο πολύ κινούμασταν στα Άνω Λαδάδικα, για πατάτες, κρεμμύδια, σκούπες, αυγά, ψιλικά από του Ψωμιάδη, διάφορα πλαστικά είδη, τυρί, κασέρι, σαλάμια και κεφαλοτύρι, χαρτιά και λαδόκολλες για τύλιγμα, σπάγγους και απορρυπαντικά, ενώ στα Κάτω Λαδάδικα, που σήμερα έχουν μετατραπεί σε κάτι σαν του Ψυρρή και την Πλάκα της Αθήνας, αγοράζαμε συνήθως βούτυρα από το γωνιακό "Αλπίνο" και απέναντί του στον πεζόδρομο, αμάν τι γινόταν. Κρεμόταν τα σαλάμια και οι παστουρμάδες σαν γιορτινές σημαιούλες και σακάτευαν μύτες! Μοσχομύριζε ο τόπος! Αλίπαστα και αλύπητα! Σου άνοιγε η όρεξη στο δευτερόλεπτο και ο καθαρός αέρας του Θερμαϊκού, που έφτανε επίτηδες λες σταλμένος από το κοντινό λιμάνι, σε έκανε "αερόστατο"...
Πιο εκεί πάλι, υπήρχαν πολλά μισογκρεμισμένα μαγαζιά, πεσμένα από σεισμούς και εγκατάλειψη και κάτι ποντικοί κόβαν συχνά βόλτες, ψάχνοντας για καμιά πεταμένη δραχμή ή δεκάρα, που είχε αξία, όχι αστεία τότε!
Θυμάμαι ένα μαγαζί ήταν μισογκρεμισμένο, αλλά αυτό δεν φαίνεται να πείραζε ιδιαίτερα τον ιδιοκτήτη του, που πουλούσε τσουβάλια, εκείνα που έμοιαζαν με μάλλινα, τα σχοινένια, που μπαλώνονταν κιόλας και σήκωναν "γουρούνι στο σακί"...
Όμορφες θύμισες. Ανεξίτηλες ευωδιές και φωνές όλο σπιρτάδα, να μη χαθεί πελάτης. Και τώρα πλέον να μην χαθεί το χρώμα και εκείνες οι υπέροχες ελληνικές λέξεις στις ταπεινές, απλές, ξύλινες, σανιδένιες επιγραφές των καταστημαρχών της χονδρικής στα Λαδάδικα: "σάρωθρα", "έλαια", "σάπων", "εδώδιμα - αποικιακά", Θεσσαλονίκη όλο αναμνήσεις, ήχους κι αρώματα. Που εδώ θα την ζωντανέψουμε, θα την γνωρίσουμε, θα την κουβεντιάσουμε και θα την γιορτάσουμε!
Από τα Λαδάδικα, μέχρι όλες τις καλές γωνιές και γειτονιές της πόλης, από τη θάλασσα ως τα περήφανα Κάστρα της, από τα Μουσεία ως τις Βυζαντινές Εκκλησίες και τον Αη Δημήτρη της, από τα κεφάτα και πονεμένα τραγούδια ως τις ουράνιες ψαλμωδίες της.
Γιατί η Θεσσαλονίκη, η αρχοντοκυρά της παινεμένης Μακεδονίας μας, είναι μοναδική και ασύγκριτη. Στην ζεστασιά των ανθρώπων, στην παρέα, στις γεύσεις, στους καημούς, στην ένδοξη καταγωγή και ιστορία της από την αδελφή του Μεγαλέξανδρου, αλλά και ξακουστή για τα όμορφα κορίτσια και τα ατμοσφαιρικά στέκια της.
Μαζί θα τα ανακαλύψουμε. Γιατί...
ΛΑΔΑΔΙΚΑ = Θεσσαλονίκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου